Onca duaya, tuttuğum altın olmadı hiç.
Taşa can vermedi hiçbir tanrı.
Ağlarken de yalnızdım ben, hayata meydan okurken de.
Üşüdüm, pire için yaktığım yorganları aradım.
Isındığım da oldu, yangına döndürdüğüm kıvılcımlarda.
Zulama attım okyanus gibi yürekleri...
Suyunda boğuldum bazı sığ denizlerin.
Bir şiire kandım bazen.
Yeri geldi masallara inandım.
Bile isteye yaşadığım yalanlar...
Hayatın ta kendisiydi, sonra anladım.

__ Birhan Eroğlu __ Tweet This